Ishim fëmij,

bashkë luanim anës detit

Me rërën, me dallgët e bardha, buzqeshnje ti

Shoqa ime,

më kujtohet kur mblithnje lule

Të pëlqente kuror ti bënje

Mi falnje ti

Shkuan shumë vite që atëher

Shoqja ime nuk e di ku je

Dua të shoh të dëgjoj zërin tënd

Thëritmë ti

Det i zi, sot më dukesh i turbulluar

Sot më dukesh i egërsuar ç’të keqe më bëre ti

Un’e di oh sa njerës ke ti brënda

Sa jet fëmijsh të pafajshëm, ke fëshehur ti

Dua që ti o det të më dëgjosh

Dua që ti o det të më ndihmosh

Dua vajzen time të më tregosh

Ku e fshehe ti

Nuk e di ku ti vë kto lule

Në kë cep të detit ti sot po fle

Si një engjëll me krah ti fluturove

Në këtë anë, që kurrë nuk e pe

Det i zi o det i turbulluar

Dua shpejt që vajzen time të më gjesh

Unë këtu në breg të detit jam

Shum dit e natë që po pres

Oh det i zi

Pse ma fësheh ti…

Të shoh ty

Oj nëne më shami të zezë

Me sytë humour anës detit

Me lot si rëke

Cfaj kish

Ajo vajze me kaçurella

E etur për liri e etur për miresi

E kto lule i mblodhsa një nga një

Jan të bukura ashtu si ishe ti

I shtrëngoj tek gjoksi i shtrëngoj

Jan vet për ty

Nuk e di ku kam ti vë ktoi lule

Në kë cep të detit ti sot po fle

Si një ëngjëll me krah ti fluturove

Në këtë anë, që kurrë nuk e pe

Det i zi o det i turbulluar

Dua shpejt që vajzen time të me gjesh

Unë këtu në breg të detit jam

Shum dit e natë që po pres

O det i zi, pse ma fsheh ti

Ku kam ta gjej vajzen time të mir

Tregoma ti

O det i zi

Eravamo fanciulli,

insieme giocavamo in riva al mare

Con la sabbia, con le bianche onde, sorridevi,

amica mia.

Mi ricordo quando coglievi fiori.

Ti piaceva farne corone

e regalarmele.

Molti anni sono passati da allora,

amica mia, non so dove tu sia,

voglio vederti, ascoltare la tua voce.

Chiamami!

Mare nero, mi sembri torbido oggi,

agitato, che male hai fatto?

Io lo so, oh quanta gente hai dentro di te,

quante vite di bambini innocenti hai nascoste.

Voglio che tu mare, mi ascolti

Che tu mare, mi aiuti

Voglio la  mia ragazza,

dimmi dove l’hai nascosta.

Non so dove posare questi fiori,

in quale angolo di mare tu oggi riposi.

Come un angelo alato sei volata

Da questa parte, che non hai mai visto.

Mare nero, mare torbido.

Voglio subito che tu trovi la mia ragazza.

Io qui in riva al mare

molti giorni e molte notti aspetto.

O mare nero,

perché me la nascondi?

Vedo te,

madre col fazzoletto nero.

Con gli occhi persi al di là del mare,

con gli occhi pieni di lacrime.

Che colpa aveva

quella ragazza riccioluta,

assetata di libertà, assetata di benessere...

E questi fiori li ho raccolti ad uno ad uno

Sono belli com’eri tu,

e li stringo forte al petto,

sono solo per te...

Non so dove posare questi fiori

In quale angolo di mare tu oggi riposi.

Come un angelo alato sei volata

Da questa parte, che non hai mai visto.

Mare nero, mare torbido.

Voglio subito che tu trovi la mia ragazza,

io qui in riva al mare

molti giorni e molte notti aspetto.

O mare nero, perché me la nascondi?

Dove devo trovare la mia buona ragazza?

Dimmelo tu...

Mare nero...

Thash “zjarri”, e zjarri erdh me buzën tënde

Çë më dogji zëmrën time

E verën më dezi te stomahi, e ju bëra zjarr!

Thash “dheu”, e dheu erdh me kurmin tënd

E kurmin tim më muar

Ju ndërruan e ju bën një jetë e ri, ju bëra dheu!

Çë do thash ilëzrat shkëlqien

Nata ju bëri ditë

E gjithë dheu ju ndërrua

Çë kur ti ju bëre mall!

Jeta nëng është vet dhe, uj e zjarr

Me ajër ndëç nëng i vë për mbrënda

Një mall

Ku tunden jetën është një dashuri

Si je ti nani

Çë më tunden zëmrën time...

E më bën dhe ujë, ajër e zjarr…

Thash “ujë” e ujë erdh me një pikëz lot

E dridhur tek sytë tënde

Atë herë çë më the “të dua” e qe lumturi,

ju bëra ujë!

Thash “ajri”, e ajri ju bë fjalë

E fjala ju bë dashuri

E dashuria ju bë jetë, e ju bëra ajri…

Çë do thash ilëzrat shkëlqien

Gjithë fjalët ju bën hare

E gjithë dheu ju ndërrua çë kur

Ti ju bëre mall…

Zjarri çë djeg! Dheu i fort të bën

Ajri të jep frimën sa të rroç

Ujt të thërreç një pikëz lot

Ma jeta dhezet vet

Ndëç i vë për mbrënda

Fuqin e madhe çë ka një dashuri.

Është dashuria çë bën jetën

Është dashuria çë vret vdeqen...

Ujt e zjarri, dheu e ajri

Janë vetë fjalë

Çë nëng thonë faregjë…

Është dashuria…

Ho detto “fuoco”, e il fuoco è nato dalle tue labbra

Che mi hanno infiammato il cuore

Ed hanno acceso l’estate, e sono diventato fuoco!

Ho detto “terra”, e la terra è giunta con il tuo corpo

Che il mio corpo ha preso

Mutandosi, essi hanno creato una nuova vita, e sono diventato terra!

Alle mie parole le stelle hanno brillato

La notte s’è fatta giorno

E tutto il mondo è cambiato

Da quando tu sei diventata amore!

La vita non è solo terra, acqua e fuoco

Col vento scompare se non ci metti dentro un amore

La vita è sospinta da un amore

Che è simile a te che ora

Agiti il mio cuore…

E mi fai diventare acqua, vento e fuoco…

Ho detto “acqua”, e l’acqua in forma di lacrima

È scesa tremante dai tuoi occhi

Quella volta che mi hai detto “ti amo” , è stata felicità

E sono diventato acqua!

Ho detto “aria”, e l’aria s’è fatta parola

E la parola è diventata amore

E l’amore s’è fatto vita, ed io aria…

Alle mie parole le stelle hanno brillato

Ogni parola s’è fatta gioia

E tutto il mondo è cambiato

Da quando tu sei diventata amore…

Il fuoco ti brucia! La terra ti rende forte

L’aria ti dà respiro per vivere

L’acqua ti dà lacrime per piangere

Ma la vita si accende solo

Se ci metti dentro

La grande forza di un amore.

E’ l’amore che crea la vita

E’ l’amore che distrugge la morte…

Acqua, fuoco, terra e aria

Sono solo parole

Senza significato…

E’ l’amore…

Ka na njeter dhe na erdhëm uze ktëna,

shkojtëm male e ujë e aj lumë patena.

Ktu arurem na ka kto dhehe lëti,

e nani imi gjaku shprishur.

Eravamo come uccelli tutti persi,

eravamo soli e tutti impauriti.
lontano dai fratelli, dalla nostra terra,

siamo ora sangue tutto sparso.

Nani imi gjaku shprishur,

imi kater ka mulisi:

Kamarini e Munxhufuni,

Ruri e Portokannuni.

Imi arbëreshë neng imi leti.

E ju nëng dot harroni

Ke na thonjën shkipetar,

kimi një zemra e madhë.

Ka na njetër dhe na erdhëm uzë ktena,

Albania lërëm pse dishën na vritjën,

zërën shpin jonë edhe grat të tonë

e nani imi gjaku shprishur

Nani imi gjaku shprishur,

imi kater ka mulisi:

Kamarini e Munxhufuni,

Ruri e Portkannuni.

Imi arbëreshë nëng imi leti.

E ju nëng dot harroni

ke na imi gjaku shprishur

Na imi gjith bashk.

Da un’altra terra noi arrivammo qui,

in queste terre straniere,

varcando colline e mare e quel fiume di là.

Siamo ora sangue tutto sparso.

Adesso siamo sangue sparso,

siamo quattro nel Molise:

Campomarino e Montecilfone,

Ururi e Portocannone.

Siamo “arbëreshë” e non stranieri.

E voi ricorderete,

che noi siamo “shqipetar”,

abbiamo un cuore grande.

Da un’altra terra noi arrivammo qui,

lasciando l’Albania perché volevamo ucciderci,

lasciando le nostre case e le donne,

siamo sangue tutto sparso.

Adesso siamo sangue sparso,

siamo quattro nel Molise:

Campomarino e Montecilfone,

Ururi e Portocannoine.

Siamo “arbëreshë“ e non stranieri

E voi ricorderete,

che noi siamo sangue sparso

ma siamo tutti uniti.